का आहे मी इथं? काय आहे माझं इथं?
बरं हे बऱ्यापैकी उंचावर आहे. सात एक टेकड्या आहेत इथं.
फार मोठी मोठी माणसं असतात इथं. त्यांच्या पदांची नावंपण भली मोठी मोठी असतात. पार फेफरे भरेल ऐकणाऱ्याला इतपत. इच्छित पदापर्यंत पोहचण्यासाठी खुप पापड लाटुन येतात हे लोकं. मेहनत तर इतकी की विचारायचीच सोय नाही. एका मागोमाग एक पद प्राप्त करत पदावर पोहचतात. नाही म्हणायला काही डायरेक्ट पण टपकतात, बापजाद्याच्या किंवा पुर्व पुण्याईने. ह्या उपटसुंभ लोकांचा एक प्रॉब्लेम असतो डायरेक्ट येतात, खालुन वर न आल्याने खालच्यांची दुःख, प्रॉब्लेम्स यांच्या गावीपण नसतात. बरं यांना कॉमनसेन्स वगैरे असतो की नाही माहीत नाही. असला तरी पदाची हवा डोक्यात जात असेल बहुतेक. ग्रासरूटचे प्रॉब्लेम्स म्हणजे ह्यांना त्यांच्या अस्तित्वाला सिद्ध करून दाखवायची संधी वाटते.
बरं इथच अशी लोकं असतात असं नाही, डोळे उघळले की आपल्या आसपास दिसतात ज्याला त्याला लाथ मारत फिरणारी गाढवं. १२वी पास/नापास शिक्षण सम्राट स्वतःच्या हुशारीने प्राध्यापक झालेल्याला अक्कल शिकविताना दिसतातच की. परवा परवा माझा एक जिवाभावाचा मित्र मला म्हणाला, 'अरे साध्या साध्या डेफिनिशनस् कळत नाहीत पोरांना.' पद दुसरं काय? एरवी हे ऐकायला वाईट वाटलं नसतं पण स्वतः दर सेमिस्टरला नजरेचा टीका लावावा तसा बॅकलॉगचा टीका लावणाऱ्याकडुन. अ हं.
दहा वीस वर्षे जवळ जवळ काम करतात, करवुन घेतात. हलक्या फुलक्या वादळात खालच्याच्या पाठीशी उभी न राहणारी ही तर कातळीबचाव बुजगावणीच. असली उंदरं (कितीही मोठी असोत) जितक्या लवकर तुमचं गलबत रिकामं करतील, तितकी चांगलीच. कमीत कमी पुढच्या लढाईला प्राप्त मनुष्यबळाचा अंदाज तरी असेल. खोटा विश्वास तरी असणार नाही. स्वतःच्या (अल्प) ज्ञानाची, (आयत्या) पदाची टेंभी मिरवणाऱ्या ह्या सो कॉल्ड महाभागांना बुळाखालच्या अंधाराबद्दल कोण सांगणार ना.
सख्खी आई मेली तरी इथं मुल जगून जातं, हे कुठल्या भ्रमात जगतात कुणास ठाऊक. सांगा राव कुणी यांना, जग त्यांच्या अगोदरही चालू होतं आणि नंतरही चालु राहील, अव्याहत.
वपु म्हणतात, as you go personal personal, it becomes universal universal. तुमच्याकडेपण असतील अशी लोकं, हे सांगायला मला कुण्या ज्योतिर्भास्कराची गरज नाही. खालचा पदाचा मान ठेवतो, व्यक्तीचा नाही म्हणुन कदाचित मी अजुन इथय. मीही तसाच न होवो as n goes to infinity इतुकेचं.
फार मोठी मोठी माणसं असतात इथं. त्यांच्या पदांची नावंपण भली मोठी मोठी असतात. पार फेफरे भरेल ऐकणाऱ्याला इतपत. इच्छित पदापर्यंत पोहचण्यासाठी खुप पापड लाटुन येतात हे लोकं. मेहनत तर इतकी की विचारायचीच सोय नाही. एका मागोमाग एक पद प्राप्त करत पदावर पोहचतात. नाही म्हणायला काही डायरेक्ट पण टपकतात, बापजाद्याच्या किंवा पुर्व पुण्याईने. ह्या उपटसुंभ लोकांचा एक प्रॉब्लेम असतो डायरेक्ट येतात, खालुन वर न आल्याने खालच्यांची दुःख, प्रॉब्लेम्स यांच्या गावीपण नसतात. बरं यांना कॉमनसेन्स वगैरे असतो की नाही माहीत नाही. असला तरी पदाची हवा डोक्यात जात असेल बहुतेक. ग्रासरूटचे प्रॉब्लेम्स म्हणजे ह्यांना त्यांच्या अस्तित्वाला सिद्ध करून दाखवायची संधी वाटते.
बरं इथच अशी लोकं असतात असं नाही, डोळे उघळले की आपल्या आसपास दिसतात ज्याला त्याला लाथ मारत फिरणारी गाढवं. १२वी पास/नापास शिक्षण सम्राट स्वतःच्या हुशारीने प्राध्यापक झालेल्याला अक्कल शिकविताना दिसतातच की. परवा परवा माझा एक जिवाभावाचा मित्र मला म्हणाला, 'अरे साध्या साध्या डेफिनिशनस् कळत नाहीत पोरांना.' पद दुसरं काय? एरवी हे ऐकायला वाईट वाटलं नसतं पण स्वतः दर सेमिस्टरला नजरेचा टीका लावावा तसा बॅकलॉगचा टीका लावणाऱ्याकडुन. अ हं.
दहा वीस वर्षे जवळ जवळ काम करतात, करवुन घेतात. हलक्या फुलक्या वादळात खालच्याच्या पाठीशी उभी न राहणारी ही तर कातळीबचाव बुजगावणीच. असली उंदरं (कितीही मोठी असोत) जितक्या लवकर तुमचं गलबत रिकामं करतील, तितकी चांगलीच. कमीत कमी पुढच्या लढाईला प्राप्त मनुष्यबळाचा अंदाज तरी असेल. खोटा विश्वास तरी असणार नाही. स्वतःच्या (अल्प) ज्ञानाची, (आयत्या) पदाची टेंभी मिरवणाऱ्या ह्या सो कॉल्ड महाभागांना बुळाखालच्या अंधाराबद्दल कोण सांगणार ना.
सख्खी आई मेली तरी इथं मुल जगून जातं, हे कुठल्या भ्रमात जगतात कुणास ठाऊक. सांगा राव कुणी यांना, जग त्यांच्या अगोदरही चालू होतं आणि नंतरही चालु राहील, अव्याहत.
वपु म्हणतात, as you go personal personal, it becomes universal universal. तुमच्याकडेपण असतील अशी लोकं, हे सांगायला मला कुण्या ज्योतिर्भास्कराची गरज नाही. खालचा पदाचा मान ठेवतो, व्यक्तीचा नाही म्हणुन कदाचित मी अजुन इथय. मीही तसाच न होवो as n goes to infinity इतुकेचं.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा