स्टोक्यास्टिक हा तसा मला आवडायला लागलेला विषय.
मी शिकवतो म्हणुन नाही पण त्यातल्या काही भन्नाट कन्सेप्टसमुळे. पूर्वी काय व्हायचं माझं असं स्वतःचं काही वेगळं मत/विचार वगैरे काही नसायचं. मला आजकालमध्ये भेटलेल्या व्यक्तीसोबत झालेल्या चर्चेनुसारच त्याच्या मतासारखंच माझं मत असायचं, म्हणजे त्या मार्टींगल प्रोसेस सारखं. म्हणजे उदाहरणच द्यायचं झालं तर, कुणी सांगितलं की धोनीपेक्षा विराट चांगला प्लेअर आहे, तर लगेच माझं मत/विचार 'विराट'. थोडी अक्कल आली की काय नक्की माहीत नाही पण आता असं होत नाही. ऍक्सिडेंट प्रोननेस् मॉडेल सारखं माझं मत दिवसागणिक कालच्या माझ्या मतात वेटेड ऍवरेजने इम्प्रोव्हमेंट करत राहत. 'किती लोकांचं मत आहे की विराट चांगला आहे आणि का?' असले प्रश्न स्वतःलाच विचारून मग स्वतःच मत मी बनवतो. जसजशी सॅम्पल साईझ वाढत जाते, माझं मत इम्प्रुव होत जातं.
बऱ्याचदा आयुष्याची गणितं जुळायला लागलीत असं वाटायला लागतं अन् एखादं संकट पुन्हा गणिताची नव्यानं मांडणी करायला भाग पाडतं. एक्सपोनेंशील, मेमरी लेस प्रॉपर्टीमुळे, भुतकाळ विसरण्याचा सल्ला वारंवार देत राहतं. विस्मरणाचं वरदान त्याला असतं, आपल्याला नाही. तरी आपण रिन्युअलची वाट पाहत राहतो. कधी रिन्युअलस् मोजत राहतो, कधी उर फुटे पर्यंत धावतो अन् वर्तुळ पूर्ण करून पुन्हा मुळ जागीच उभे राहतो, पुन्हा अनंताच्या प्रवासासाठी रिजनरेटीव प्रोसेससारखं.
मार्को प्रॉपर्टी काहीही म्हणो की 'तुमचं भविष्य तुमच्या वर्तमानावर अवलंबुन आहे, भुतकाळावर नाही'. तरीसुद्धा 'सुरवात कुठून कशी केलीस, त्याच्याशी मला घेणं देणं नाही, तुझा शेवट माझ्यासाठी महत्वाचा' असं म्हणत लिमीटिंग/स्टेशनरी नावाचं तत्व यमराजासारखं उभं राहतं. कधी ट्रांझिएंटसारखं 'अनंतात विलीन होऊन मुक्ती' नाहीतर रीकरंट सारखं 'पुनःपुन्हा ८४ लाख'.
मी शिकवतो म्हणुन नाही पण त्यातल्या काही भन्नाट कन्सेप्टसमुळे. पूर्वी काय व्हायचं माझं असं स्वतःचं काही वेगळं मत/विचार वगैरे काही नसायचं. मला आजकालमध्ये भेटलेल्या व्यक्तीसोबत झालेल्या चर्चेनुसारच त्याच्या मतासारखंच माझं मत असायचं, म्हणजे त्या मार्टींगल प्रोसेस सारखं. म्हणजे उदाहरणच द्यायचं झालं तर, कुणी सांगितलं की धोनीपेक्षा विराट चांगला प्लेअर आहे, तर लगेच माझं मत/विचार 'विराट'. थोडी अक्कल आली की काय नक्की माहीत नाही पण आता असं होत नाही. ऍक्सिडेंट प्रोननेस् मॉडेल सारखं माझं मत दिवसागणिक कालच्या माझ्या मतात वेटेड ऍवरेजने इम्प्रोव्हमेंट करत राहत. 'किती लोकांचं मत आहे की विराट चांगला आहे आणि का?' असले प्रश्न स्वतःलाच विचारून मग स्वतःच मत मी बनवतो. जसजशी सॅम्पल साईझ वाढत जाते, माझं मत इम्प्रुव होत जातं.
बऱ्याचदा आयुष्याची गणितं जुळायला लागलीत असं वाटायला लागतं अन् एखादं संकट पुन्हा गणिताची नव्यानं मांडणी करायला भाग पाडतं. एक्सपोनेंशील, मेमरी लेस प्रॉपर्टीमुळे, भुतकाळ विसरण्याचा सल्ला वारंवार देत राहतं. विस्मरणाचं वरदान त्याला असतं, आपल्याला नाही. तरी आपण रिन्युअलची वाट पाहत राहतो. कधी रिन्युअलस् मोजत राहतो, कधी उर फुटे पर्यंत धावतो अन् वर्तुळ पूर्ण करून पुन्हा मुळ जागीच उभे राहतो, पुन्हा अनंताच्या प्रवासासाठी रिजनरेटीव प्रोसेससारखं.
मार्को प्रॉपर्टी काहीही म्हणो की 'तुमचं भविष्य तुमच्या वर्तमानावर अवलंबुन आहे, भुतकाळावर नाही'. तरीसुद्धा 'सुरवात कुठून कशी केलीस, त्याच्याशी मला घेणं देणं नाही, तुझा शेवट माझ्यासाठी महत्वाचा' असं म्हणत लिमीटिंग/स्टेशनरी नावाचं तत्व यमराजासारखं उभं राहतं. कधी ट्रांझिएंटसारखं 'अनंतात विलीन होऊन मुक्ती' नाहीतर रीकरंट सारखं 'पुनःपुन्हा ८४ लाख'.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा